Ik dacht dat het nooit zou komen, maar helaas zitten we er nu midden in.
Simon wil alles zelf doen.
Tergend langzaam. Dat ook nog.

Hij kan ook nog eens niks zonder hulp. De motorische achterstand en het zelf doen bijten elkaar enorm.
Simon trekt zich daar echter niets van aan en is volhardend in zijn bedoeling. Hij doet het zelf en daar hebben wij ons niet mee te bemoeien. Punt uit.

Doen we het toch, dan moeten we het zelf maar weten, want dan begint hij gewoon weer opnieuw met het zelf doen. Eigen schuld.
Maakt niet uit wat het is.
Help ik hem mee om de deur dicht te doen omdat het zo tergend lang duurt, dan doet hij hem weer wagenwijd open. En daarna weer heel langzaam dicht.
Liedjes die hij zingt begint hij opnieuw wanneer een van ons waagt mee te zingen. Als ik hem een beetje vooruit drijf bij het ergens naar toe lopen, omdat mijn handen te erg jeuken en ik bijna ontplof van ongeduld, dan loopt hij het zelfde stuk weer terug. En voor straf nog een stukje verder terug. Ook weer eigen schuld.

Gelukkig heeft hij ook wel in de gaten dat het niet altijd in zijn eigen voordeel is om alles maar zelf te willen doen.
Wanneer er opgeruimd moet worden zegt hij heel gedecideerd mama doen.

Best grappig.
Maar toch kan hij de pot op.
Opruimen doet ie dan ook maar lekker zelf.