Het busje is opgehouden met toeteren in mijn hoofd.
Nu komt ie gewoon op een schappelijke tijd Simon ophalen. Die stapt blij in.

Tijdens de voorbereiding op het hele busgebeuren was er voor Simon verwarring of hij nu met de grote groene bus of met de witte bus zou gaan. Het liefst was hij samen met mama in de grote groene bus naar school gegaan.
Als hij met de grote groene bus gaat is dat altijd met mama. Vandaar.
En tegen die grote bus kan zo’n klein wit busje echt niet op.
Omdat de grote niet bleek te stoppen bij zijn school, liet hij zich overhalen tot het witte busje. Zonder mama.
Heel even dacht ik zijn lipje te zien trillen, maar dat was gezichtsbedrog, ingegeven door eigen sentiment.

Toen de bus hem voor de eerste keer kwam ophalen bedacht hij zelf hoe hij daadwerkelijk op zijn school terecht ging komen. Want helemaal zeker weten doe je dat nooit natuurlijk.
Voor hij instapte vertelde hij de chauffeur luid en duidelijk dat hij moest stoppen als hij bij zijn school was. Die verstond er niets van, maar dat hij schaapachtig knikte was voor Simon voldoende.
Nu zou het in orde komen.

Inmiddels gaat hij al twee weken. Zwaaien doet hij nog niet. Hij heeft het te druk met naar de chauffeur kijken terwijl die de bus start.
Het went echt wel.
Voor ons iets langzamer dan voor Simon zelf.