Simon is onze kleine benjamin.
Zijn broer en zus zijn een aantal jaar ouder en hebben hun eigen manier om met zijn beperking om te gaan.

Zijn grote broer is de rust zelve en ziet in alle hele kleine ontwikkelingsstapjes megasprongen. Hij is niet aflatend enthousiast en vol bewondering als zijn broertje iets doet wat in zijn eigen ogen fantastisch is. Hij sleept anderen mee in zijn enthousiasme. Hij speelt graag met hem, ook al is het voor de honderdste keer hetzelfde.
Daarnaast kan hij soms de meest rake opmerkingen maken over de gewoontes van zijn broertje, of over dingen die toch wat anders gaan dan gebruikelijk. Soms doet dat even pijn, maar hij heeft altijd gelijk.
Zorgen over de toekomst maakt hij zich niet. Hij ziet dan wel weer. Hij houdt met hart en ziel van zijn broertje en is eigenlijk nooit jaloers.

Zijn zusje heeft zich als een echte moederkloek over Simon ontfermd. Meestal is zij degene die hem het beste begrijpt en weer blij kan krijgen. Ze heeft de meest onmogelijke koosnaampjes voor hem.
Af en toe vindt ze hem bloedirritant en wordt ze gek als hij maar blijft zeuren om hetzelfde.
Ze leert hem zonder enige terughoudendheid dingen, waarvan ze zelf vindt dat hij die nodig heeft, bijvoorbeeld het zeggen van mamadag, of opa en oma.
Of welke groenten er in haar moestuin staan. Of voetballen.
Ze wordt daarbij niet gehinderd door de zorgen en de bedenkingen die je hebt als ouder. En ze laat zich al helemaal niet weerhouden door zijn beperking. Ze durft en doet.
Ze heeft de gave het glas altijd halfvol te hebben. Ze kijkt voornamelijk naar wat hij wel kan. Hij is haar zonnetje.

Onlangs hoorde ik van een Amerikaans onderzoek waarbij werd gerapporteerd dat er bij broers en zussen van mensen met PWS soms sprake is van een post traumatische stress stoornis.
Als gevolg van de impact die het syndroom op broers en zussen kan hebben.

Ik zie nog geen enkel teken dat zijn broer en zus hier op af stevenen.
Hij is nog wel jong en de moeilijke jaren kunnen nog komen. Dan zijn zij waarschijnlijk al voor een deel uit huis.
Of uit huis gevlucht.
Ze zijn ouder en kunnen daarom veel relativeren.
Ze hebben hun zonnige karakter mee.
Ze houden zielsveel van hem.

Ik zal ze in de gaten houden.
En tot die tijd maak ik me geen zorgen.