Ik werk in de wereld waarin Simon zich begeeft. Dat deed ik al lang voordat Simon kwam.
Toen hij geboren werd was ik plotseling ook een ouder van een kind met een beperking.

De stoel waar ik op zat bevond zich plotseling aan de andere kant van het bureau.
Voor mijn gevoel de verkeerde kant. Plotseling was ik degene met zorgen en vragen.
Dat werkte wat vervreemdend in het begin. Ik vond dat ik aan de andere kant hoorde te zitten.
Heel vaak heb ik de neiging gehad om te vragen of we konden wisselen. Maar ik ben gewoon blijven zitten en aan mijn andere rol gewend geraakt.

Toen ik na een aantal maanden verlof weer aan het werk ging was het afwachten hoe het zou zijn.
Of ik het nog wel zou kunnen.
Ik spreek namelijk vaak met ouders. En die zijn als ze bij mij terecht komen vaak bezorgd, of verdrietig. Ik moet dikwijls moeilijke dingen bespreken.
Ze bevinden zich in dezelfde kwetsbare positie waarin ik me sinds ik Simon heb regelmatig bevind. Ze zitten dan op dezelfde stoel aan dezelfde kant van het bureau. En ik zit dan aan de andere kant.
De goede kant.

De eerste keer dat ik als professional weer aan die kant van het bureau zat was heel spannend. Ik wist werkelijk niet hoe ik zou reageren nu ik zelf ook een kind met een handicap heb.
Ik sprak met een alleenstaande moeder.
Ze maakte er met recht een vuurdoop van door tijdens het gesprek veel verdriet te tonen.

Ik slaagde glansrijk.
Ik kon het nog. Ik raakte niet verstrikt in het verdriet en de zorgen van een ander, maar kon er nog met de afstand die nodig is naar kijken. Betrokken, maar als professional, niet als moeder. Er zit een muur tussen waardoor ik niets met elkaar kan verwarren.

Maar soms, heel soms raken gesprekken me. Als moeder.
Laatst zei een moeder tegen me: Ik kan alleen maar hopen dat ik oud word en gezond blijf, zodat ik zo lang mogelijk voor hem kan zorgen. Meer kan ik niet doen.

Ze trof me vol in mijn hart.
Want dat is ook wat ik hoop.