We gingen met de bus. Ik had het bedacht als leuk uitje.
Van te voren was Simon dwars en dwingend.
Pas toen we instapten begreep ik waarom. Hij weigerde in te stappen en gebaarde dat hij naar huis wilde.
Hij vond het gewoon spannend. Een nieuwe fase.

Gelukkig liet hij zich geruststellen en konden we gaan zitten. Wel meldde hij dat hij nog maar 1 halte mee wilde. Helaas kon dat niet en moest hij even doorzetten.
De buschauffeur leefde mee. Hij vertelde ons heel lief hoe laat de bus terug ging en dat hij dan ook weer reed. En dat Simon het misschien leuk vond om voor in de bus te zitten want dan kon hij alles goed zien.
Simon kreeg een hand van de chauffeur ten afscheid. Daarmee zette hij een nieuwe ritueel op de kaart.

Op de terugweg zat er een mevrouw in de bus die in de loop van haar leven duidelijk in de war geraakt was. Onophoudelijk kletste ze er op los. Ook over Simon. Ze vertelde me dat ik zo’n mooi jongetje had met zulke mooie ogen. Dat ze meteen zag dat hij hoogsensitief was. Dat ik zulke goede schoenen voor hem had uitgezocht en dat iedereen altijd maar flutschoenen kocht. Maar dat kwam omdat ik een goede moeder was, dat zag ze ook zo. En ze meldde dat ze best een half dagje op hem wilde passen. Dan kon ze hem eens goed observeren.

Toen we moesten uitstappen wilde hij in eerste instantie de bus niet uit. Het nieuwe ritueel moest worden afgedraaid. Eerst moest er een hand aan de chauffeur worden gegeven. En daarna kreeg de chauffeur ook nog een stuk of 10 kushandjes. Een beetje ongepast gedrag, maar gelukkig was Simon niet de enige. De mevrouw kon er immers ook wat van.

Toen we eindelijk de bus uitstapten, bleek de mevrouw er plotseling ook uit te moeten.
Gedrieën zwaaiden we de bus na.

Op samenzweerderige toon zei ze: dat is een hele lieve buschauffeur hè. Hij heeft net K gehad, maar dat heb je niet van mij hoor.
En ik wil echt wel een half dagje op die mooie jongen van je passen, dan kan ik hem eens goed observeren.

Ik ben hem snel gesmeerd. Met Simon welteverstaan.