Onderweg naar onze vakantiebestemming stopten we een aantal keer bij een wegrestaurant.
Niet echt een favoriet onderdeel van de reis.

Maar voor Simon wel. Hij komt er de mooiste dingen tegen.

Want in wegrestaurants heb je grote kans op het zien van dweilmachines en schoonmaakkarretjes. Daar heeft Simon een onbegrijpelijke voorliefde voor. Dat er zoveel van die dingen bestaan weet je pas als je kind er van houdt. Ze zijn heel boeiend, vooral als je er lang naar moet kijken, probeer maar eens.

Ook heb je er onooglijke en hele vieze speelhoekjes, waar een stuk of drie stoeltjes staan en wat aftandse blokken liggen.
De blokken zijn niet belangrijk.
De drie stoeltjes wel. Want dat zijn er drie en die kun je mooi op een rijtje zetten.

Het allermooiste wat hij deze vakantie zag was een race automaat met een stuur en stoel. Dat er een muntje in moest had hij gelukkig nog niet door. Ook niet dat er plaatjes opstonden van rondborstige vrouwen.

Het kostte daarna nog wel wat moeite om hem in het volgende wegrestaurant uit te leggen dat dit soort mooie apparaten niet overal staan.
Gelukkig nam hij al snel weer genoegen met een kralentafel en een muurcomputertje dat het niet deed.

Hij vond er een vergeten knuffel. Een smoezelig en door het vele knuffelen wat versleten hondje.
De tragedie ging helemaal aan hem voorbij.
Maar bij mij deed het even zeer. Zo’n eenzaam en vergeten knuffeltje, onmisbaar voor een kindje dat steeds verder van hem wegreed.

We hebben het hondje boven op de kralentafel gelegd en hem wat lieve woorden toegefluisterd.
Hopelijk zijn ze hem snel komen halen.