Zijn neefje was vandaag bij ons op bezoek.

Het is een lief en heel bezig bijtje van 2, die als hij de kans krijgt, het huis laat ontploffen. De hele dag door ontplooit hij activiteiten waarvan driekwart te snel gaat voor Simon. Ook praat hij de hele dag door en vraagt van alles en nog wat. Hij streeft naar autonomie en wil compromissen sluiten. Hij speelt over monsters en maakt moeilijke puzzels. Hij plast op de wc en doet zelf zijn schoenen aan.
Hij doet eigenlijk gewoon wat een kindje van zijn leeftijd hoort te doen en dan nog wat sneller.

Opeens valt dan op hoe anders het bij Simon gaat. Hoe de vanzelfsprekendheid er niet is. Er is minder dynamiek tijdens zijn spel. Zijn praten is er niet of niet te verstaan, zijn tempo ligt heel langzaam, hij is niet zo handig en snel. Plassen doet hij in zijn luier. Hij slaapt de hele middag als hij de kans krijgt.

Als je het vergelijkt, staat Simon permanent met 10-0 achter.

Maar dat doen we dus niet, dat vergelijken. Niet eerlijk voor beide jongetjes en ook niet zo bevorderlijk voor je humeur. Bovendien hadden we afgesproken dat Simon zijn eigen weg mag gaan.

Dus genieten we enorm van die kleine druktemaker, die altijd weer je hart steelt, ondanks de ravage die hij achter laat als hij weer naar huis toe is.
En we genieten van ons rustige ventje, die je altijd weer verbaast met wat hij toch blijkt te kunnen.

Bijvoorbeeld samen met zijn neefje een eng monster spelen die zijn grote broer gaat pakken.
Grommend en al.