Simon slaapt sinds een tijdje in een kooi.
Dat heeft hij aan zichzelf te danken.

Het is een creatie van zijn vader, een bijzondere constructie van een heel en een half peuterbedje met wat schroeven en een spanband. Spartaans, maar heel effectief.

Simon kan namelijk sinds kort met slaapzak en al zijn spijlenbed uit. Voorheen beschermde zijn slaapzak hem voor gevaarlijk klimwerk. Niet gehinderd door enig gevoel voor gevaar doet hij normaal gesproken de meest enge dingen als ik daar geen stokje voor steek.

De eerste keer dat hij uit bed kwam was hij bij zijn oma. Hij stond met slaapzak en al plotseling op de onderste tree van de trap. Dat was een wonder omdat hij normaal gesproken zelfs zonder slaapzak de meest halsbrekende stunts op de trap uithaalt en altijd onze ondersteuning nodig heeft. Of misschien kan hij het gewoon stiekem toch.

In ieder geval bleven zijn oma en opa er bijna in.
Vooral toen bleek dat hij zich plompverloren voorover uit bed wierp.

Thuis deed hij het 4 dagen lang niet.

Daarna kwam ik hem tegen op de gang, terwijl hij net kletsnat de badkamer uit kwam. Hij meldde me dat hij zijn tanden had gepoetst en zijn handen had gewassen.
Het klopte ook nog. Met heel erg veel water.
Zijn kamer bleek ontploft. Hij had even gespeeld. Met alles.

Toen moest hij dus in een kooi slapen van ons. En hij mag er pas weer uit als we een andere oplossing hebben bedacht.

Voor wie het zielig vindt: hij slaapt er heerlijk in.
Al vanaf de eerste dag.

Zijn neefje was vandaag bij ons op bezoek.

Het is een lief en heel bezig bijtje van 2, die als hij de kans krijgt, het huis laat ontploffen. De hele dag door ontplooit hij activiteiten waarvan driekwart te snel gaat voor Simon. Ook praat hij de hele dag door en vraagt van alles en nog wat. Hij streeft naar autonomie en wil compromissen sluiten. Hij speelt over monsters en maakt moeilijke puzzels. Hij plast op de wc en doet zelf zijn schoenen aan.
Hij doet eigenlijk gewoon wat een kindje van zijn leeftijd hoort te doen en dan nog wat sneller.

Opeens valt dan op hoe anders het bij Simon gaat. Hoe de vanzelfsprekendheid er niet is. Er is minder dynamiek tijdens zijn spel. Zijn praten is er niet of niet te verstaan, zijn tempo ligt heel langzaam, hij is niet zo handig en snel. Plassen doet hij in zijn luier. Hij slaapt de hele middag als hij de kans krijgt.

Als je het vergelijkt, staat Simon permanent met 10-0 achter.

Maar dat doen we dus niet, dat vergelijken. Niet eerlijk voor beide jongetjes en ook niet zo bevorderlijk voor je humeur. Bovendien hadden we afgesproken dat Simon zijn eigen weg mag gaan.

Dus genieten we enorm van die kleine druktemaker, die altijd weer je hart steelt, ondanks de ravage die hij achter laat als hij weer naar huis toe is.
En we genieten van ons rustige ventje, die je altijd weer verbaast met wat hij toch blijkt te kunnen.

Bijvoorbeeld samen met zijn neefje een eng monster spelen die zijn grote broer gaat pakken.
Grommend en al.