Drie is al een aantal weken een belangrijk getal in ons huis. Tenminste, dat vindt Simon. De precieze reden daarvoor kan ik niet achterhalen. Ik weet alleen dat hij het een fijne hoeveelheid vindt, want ik zie de hele dag door drie voorwerpen netjes naast elkaar verschijnen. Ruim ik die ’s avonds op, dan staan ze er in de morgen weer.

Laatst was er een actie bij de plaatselijke supermarkt. Als je van een bepaald artikel drie exemplaren nam, kreeg je 33% korting. Het leek me een billijke aanbieding, waar ik me geen buil aan kon vallen. Ik raakte er bovendien enthousiast van, want nu zou ik te weten komen of hij echt snapte wat drie was.

Simon mocht dus drie doosjes thee pakken en in de kar doen. Het pakken van de drie doosjes ging heel goed. Ik werd er blij van. Zie je wel, hij wist het echt. Het daarna in de kar leggen ging niet. Krampachtig hield Simon de drie pakjes in zijn bezit. Het was nog een hele toer voor hem om ze goed vast te houden. Regelmatig viel er eentje op de grond. Dat leverde een hoop gedoe op, maar hij bleef toch volhardend in het willen vasthouden. Het waren er tenslotte drie.

Ik kreeg een beetje spijt.

Zijn heilige drie eenheid moest vervolgens keurig in het gelid op de lopende band. Dat de doosjes dit niet deden maar gewoon van hem af dreven frustreerde hem in hoge mate. Wild gebarend en gefrustreerd raakte hij steeds meer de kluts kwijt. De rij achter ons werd steeds iets langer. Gelukkig liet hij zich uiteindelijk helpen door mama en kwam het toch nog goed. Ik had het er wel wat warm van gekregen.

Tevreden verlieten we de winkel.  Ik denk dat hij het ondanks de lopende band wel leuk heeft gevonden.

Simon kan dingen die hij leuk vindt goed onthouden. En hij kan nogal dwingend zijn.

Ik vrees voor de volgende keer boodschappen doen.