De laatste weken is Simon opvallend makkelijk in de omgang. Hij is vrolijk en gezellig.
Ik weet dat ik nu de goden verzoek, maar ik kan het niet laten te melden. Het is gewoon erg prettig.
Hij is simpel om te buigen en minder dwingend. Hij laat zich heel goed geruststellen en neemt soepel allerlei hobbeltjes, die voorheen grote bergen bleken. Natuurlijk zijn er dingetjes, maar die lossen zich vrij makkelijk op. Hij grossiert in de zinnetjes even wachten en volgende keer.
Simon kan aan wat er van hem wordt gevraagd, dat is duidelijk.

Laatst hadden we ‘s avonds een gesprek op zijn school.
Door miscommunicatie en een miserabele logistieke planning, hadden we nog precies 20 minuten om Simon in bed te leggen.
Zie dat maar eens voor elkaar te krijgen.
Als Simon ook maar ruikt dat we op moeten schieten, wordt hij tergend langzaam.

Maar het liep gesmeerd. Hij liet het avondritueel heel makkelijk versnellen. Het was de ultieme bevestiging dat hij goed in zijn vel zit.
Twee verhaaltjes uit een boek in plaats van twee boekjes? Geen enkel probleem.
Zijn groeihormonenpen bleek leeg, een nieuwe klaarmaken duurde te lang om op te wachten. Ook niet erg. Boven in plaats van beneden prikken vond hij prima.
Tanden poetsen en pyjama aan doen bleken eitjes. Voor ik het wist was hij klaar om in bed te gaan.

Omdat zijn broer er niet was kwam zijn opa oppassen. Dat wist hij nog niet, maar omdat hij ’s avonds soms wakker wordt, lichtte ik hem in. Hij nam de boodschap even in zich op en knikte toen blij.

Hij vroeg wat ik ging doen. Omdat het allemaal zo soepel verliep vertelde ik hem dat ik naar zijn juf ging om met haar te praten. En daar overspeelde ik bijna mijn hand.
Dat ik naar zijn juf ging kwam er niet in. ’s Avonds ga je toch niet naar juf toe, ben je betoeterd. Dan is de school dicht.
Bijna ontstond er een scene. Ik woog bliksemsnel mijn mogelijkheden af. Liegen tegen je kind mag niet, maar toch zei ik opgewekt dat hij gelijk had. De twintig minuten waren tenslotte bijna weggetikt.
Ik ging niet naar juf. Ik ging gewoon boodschappen doen. Om boterhammen te halen voegde hij er zelf nog aan toe.
We haalden allebei opgelucht adem.
Precies op tijd verscheen ik op het gesprek.
Simon was direct gaan slapen en had niet meer geroepen.

Er zullen vast wel weer ingewikkelder tijden aankomen, maar vooralsnog beweegt hij zich vrolijk, gelukkig en soepel door het leven.

Fingers crossed.
U hoort van mij.

We waren ergens op bezoek en mijn nichtje kwam me vertellen dat een kind had gezegd dat Simon raar en eng was.
Het sneed dwars door mijn ziel.
Vooral omdat ik het niet verwacht had.

Simon was er zelf bij geweest. Dat vond ik nog het ergste.
Zijn zus was er ook bij en had direct tegen Simon gezegd dat hij helemaal goed is zoals hij is.
De lieverd.
Later gaf ze aan dat ze niet wist hoe ze het tegen me moest zeggen en dat ze verdrietig en boos was.

Er kwam onmiddellijk een verdedigingsmechanisme bij me op gang en ik moest mijn uiterste best doen om niet primair te reageren. Ik was kwaad, maar eigenlijk gewoon verdrietig.
Het had Simons beperking en daarmee mijn kwetsbaarheid bloot gelegd. En die van zijn zus ook.

Ik snapte het wel, want Simon is anders. Hij praat raar en hij beweegt zich anders. Het lieve en zachtaardige wat hij uitstraalt zien kinderen van zijn leeftijd niet. Die zien een jongetje dat op een vreemde manier contact maakt, dat volkomen onverstaanbaar praat en daarbij ook nog met zijn handen wappert.

Ik vermande me en lichtte de ouders in.
Simon is anders, maar het zei ook iets over hun kind, ook al is dat nog jong. Het moet leren dat anders zijn ook goed is en niet raar of eng. Ik vind het belangrijk kinderen dit mee te geven. Simon is niet de enige die anders is. Bovendien mag je dit soort dingen niet zeggen tegen anderen.
Ze waren het gelukkig met me eens en ondernamen actie. Het kwam goed.

Ik was wel weer even ruw wakker geschud.
De wereld is keihard en dit gaat Simon de komende jaren vaker meemaken.
We hebben hem daarom al een tijd terug een mantra gegeven, die we vaak met hem uitspreken en die even simpel als doeltreffend is.

Ik ben helemaal goed.

Want dat is ie.

Bij voorkeur doe ik niet aan beren op de weg.
Dat is zonde van de tijd, heb ik door schade en schande geleerd en niet alleen door Simon.
Ik probeer het vertrouwen te hebben dat ik alles wat op ons pad komt aan kan.

Toch zien bepaalde beren op onbewaakte ogenblikken hun kans schoon om zich pontificaal op de weg te verschansen, zodat ik niet om ze heen kan.
Het zijn altijd beren die te vroeg verschijnen. Want ze gaan over Simons toekomst.
Over waar hij gaat werken, of er een veilige woonplek voor hem zal zijn, of ik wel gezond ouder word en wie er voor hem gaat zorgen als zijn vader en ik er niet meer zijn.
Dat soort zaken. Waar ik nu helemaal nog niet over hoef na te denken, alleen maar zo af en toe en dan nog maar een klein beetje.

Zijn zusje had er aan het begin van zijn leven ook last van. Ze vroeg zich af naar welke school Simon zou gaan en waar hij later moest wonen. Ik heb de beren vakkundig voor haar afgeschoten.
Ik heb ze flink geraakt, want ze maakt zich er nu geen zorgen meer over.
Ik doe hetzelfde met mijn eigen exemplaren. Weg ermee.
Want ik geloof echt dat Simon een goede plek gaat krijgen in dit leven als hij volwassen is en dat wij in staat zijn de juiste keuzes te maken.

Simon zelf heeft nergens last van.
Onlangs vertelde hij me dat hij later als hij groot is, vuilnisman wordt. Hij doet dan handschoenen aan, gaat de vuilniswagen besturen en de vuilnisbakken legen.
Ik mag ook mee als ik wil. Achter op de wagen.

Of hij echt vuilnisman kan worden weet ik niet. Ik zie toch allerlei praktische bezwaren rondom het halen van zijn rijbewijs en het zware lichamelijke werk. Enzovoort.

Ik ga er geen beer van maken.
Simon heeft recht op zijn eigen toekomstdroom.

Simon staat altijd met zijn jas aan voor het raam op de bus te wachten. Het busje komt vaak iets later dan de afgesproken tijd.

Vanmorgen ging het anders.
De chauffeur kwam veel vroeger, waardoor Simons tanden nog gepoetst moesten worden en zijn jas nog aan moest.
Ik vind dat zelf niet zo erg, ik kan heel snel handelen en goed improviseren.
Simon niet. Die heeft tijd nodig om te schakelen en om te verwerken wat er gebeurt.
Daarom creëerde Simon toen hij het busje zag zijn eigen veiligheid.
Als eerste begon hij oh oh te roepen.
Dat voorspelt nooit zo veel goeds, want daarmee wil hij zeggen dat er een probleem is, dat onmiddellijk moet worden opgelost.

Het probleem was dat hij zijn groene handschoenen aan wilde.
Nu hebben we die helemaal niet en daarmee werd het probleem ineens levensgroot.
Zie dat maar eens goed uit te leggen met zo’n bus voor de deur die officieel maar 3 minuten mag blijven wachten. Simon trekt zich in ieder geval niets aan van tijdsdruk en heeft alleen met zichzelf te maken.

Ik begon met vertellen dat hij die niet heeft. Simon had daar niets mee te maken vond hij. Dat de bus op hem wachtte vond hij ook niet relevant.
Zeggen dat ik het op zou lossen door ze te zoeken terwijl hij op school was vond hij een belachelijk idee. Hij wilde ze toch nu aan?
Andere handschoenen aanbieden die niet groen waren, was ook niet de oplossing. Het moesten de groene zijn en deze waren grijs, dat zag ik toch ook wel.
Zoeken hielp uiteraard niet, ook al ging ik dat toch tegen beter weten in met Simon meedoen. Je kan immers nooit weten of een ander gezinslid onverwacht groene handschoenen het huis heeft binnen gesleept.
Hem om de tuin leiden door te zeggen dat ze dan zeker in de was zaten hielp ook niet, hij wilde stante pede de hele wasmand omkeren.

Ondertussen werd ik zenuwachtig. Dat is op zo’n moment reuzenonhandig, want dan raakt Simon helemaal de draad kwijt. Ik moet gewoon kalm blijven, dan kan hij op me blijven bouwen. Maar die drie minuten hijgden in mijn nek.
De oplossing kwam doordat de chauffeur polshoogte kwam nemen en nog net zo veel vreemde ogen kon zijn dat Simon naar buiten kon gaan.
Zonder de groene handschoenen.
Buiten wilde hij de blauwe handschoenen aan die gewoon aan zijn jas vastzitten. Hij werd er helemaal rustig van.

Toen Simon uitgezwaaid was en ik weer binnen, moest ik tot rust komen. Ik voelde me onrustig en verweet mezelf dat ik dit niet rustig had kunnen afhandelen. Ik was om het op te lossen te veel wegen ingeslagen. En ik bleef maar prakizeren wat hij nu bedoelde met die groene handschoenen.

Later op de dag werd ik weer milder voor mezelf.
Het was gewoon een beetje te veel van het goede zo op de vroege morgen.
Dit soort dingen gebeuren en ik ben geen robot.

Al zou ik er voor dit soort gevallen best wel eentje willen hebben.

Woensdag werd het in korte tijd helemaal wit door een aantal enorme hagelbuien.
Toen ik Simon van school ging halen weigerden de ruitenwissers zelfs even dienst door de zwaarte van dat natte pak sneeuw.
Bij zijn school gekomen zat mijn auto nog steeds onder. Het leek me een leuk nieuwtje om te vertellen.

Simon wachtte blij op me in de gang.
Toen ik hem zei dat mijn auto helemaal onder de sneeuw zat, sloeg de paniek razendsnel bij hem toe toe. Geen sneeuw op die auto. Dat hoorde niet. Onze auto moet onder alle omstandigheden een grijze auto blijven. Er af gebaarde hij, bijna in tranen.
Simon heeft de wereld graag zoals hij hem zelf bedenkt. Was ik even vergeten.
Voor ik hem tegen kon houden ging hij met wat kabaal een doekje in de klas halen. Omdat de juf hem rustig wilde krijgen, gaf ze hem een doekje.

De gang naar buiten is lang en Simon loopt langzaam, dus kon ik nog een tijdje nadenken over hoe ik hem ging geruststellen. Geen haar op mijn hoofd die er over dacht om met een doekje de auto schoon te gaan maken.
Ik meldde hem alvast dat ik de ramen schoon had gemaakt. Want anders ging ik maar botsingen maken doordat ik niks zag. De rest mocht blijven zitten, dat ging er tijdens het rijden vanzelf af.
Hij kalmeerde, want dat kon hij begrijpen. Botsen is erg onhandig, vindt ook hij. En het mag ook nog eens niet van de politie.
Ik mocht het doekje in mijn zak stoppen.

Buiten zag Simon onmiddellijk dat de auto niet zo was als hij hoorde te zijn. Er lag sneeuw op de motorkap en op het dak. Hij vond het doekje meteen weer nodig. Weg met die sneeuw.
Gelukkig had ik inmiddels een plan bedacht om de besneeuwde auto leuk te maken. Gewoon sneeuwballen maken en gooien.
En dat heb ik gedaan. Een heleboel. We werden er blij van.

Daardoor kon hij met een gerust hart instappen.
Sneeuw was toch wel leuk. Ook al zat het dan op de auto.
Op de terugweg keek hij met bewondering naar de tijdelijke witte wereld. In de tuin gooiden we nog een paar sneeuwballen.

Ik was trots op mezelf.