Simon heeft drie koeien als knuffels. Hij heeft er drie, want dat is een heilig getal in Simons hoofd.
Nou ja, eigenlijk heeft hij er twee. En een poes.
Voor het gemak noemen we ze gewoon de koeien en als we lollig willen zijn de heilige koeien. Dat pikt hij gelukkig.

Ze slapen elke nacht en middag trouw aan zijn hoofdeind. Hij legt ze keurig in het gelid neer. Het luistert nogal nauw.

Eerst had hij echt drie koeien. Een met een rood sjaaltje en een met een blauw sjaaltje. En een koe met een kalfje in zijn pootjes vastgenaaid.
En plotseling was daar dat kleine poesje. Wel zwart wit, maar verder valt hij wat uit de toon, want hij is een poes en hij is klein. Maar toch mag hij bij de kudde.

De koe met het blauwe sjaaltje niet meer. Die is sinds het poesje er zomaar was verbannen naar het voeteneind. Want drie koeien en een poes is er een te veel in Simons wereld.
Er moest er eentje afvallen, en dat werd deze dus. Ik heb nog geprobeerd of Simon hem gratie wilde verlenen, maar dat ging helaas niet meer. Ik snap het wel, want het is een bijzonder log exemplaar en het blauwe sjaaltje staat hem wat potsierlijk. Hij mag nu alleen nog maar bij zeer bijzondere gelegenheden komen opdraven. Als ie mazzel heeft.

Het kalfje wordt stelselmatig genegeerd. Dat begrijp ik ook wel, want dat kalfje er bij maakt 4 koeien. Dat is er weer eentje te veel, dus dan kun je maar beter doen alsof hij er niet is.
Soms probeer ik het kalfje nog wel eens ergens bij te betrekken. Want ik vind het stiekem toch wel een beetje zielig.
Maar dat kan ik wel vergeten. Want 3 is 3.

Tja.