Al een tijdje rijdt het busje waar Simon straks mee naar school toe gaat in mijn hoofd rond.
Hij toetert op de meest onfortuinlijke momenten, bij voorkeur ’s ochtends om een uur of 5, als ik tijd genoeg heb om te piekeren. Over dat busje. En over mijn kleine Simon die over een paar dagen met dat busje mee zal moeten.

De buschauffeur is best aardig. Hij heeft een nette brief geschreven met daarin al zijn gegevens en belde bij ons aan om kennis te maken. Als hij ons op Simons school ziet zegt hij vriendelijk gedag.
Uit ervaring weet ik dat we het slechter kunnen treffen.
En ik weet dat het echt veel handiger is om hem met de bus naar school te laten gaan.

Maar ik zie er als een berg tegen op. Gewoon omdat hij nog zo klein is. En omdat het niet natuurlijk voelt om hem niet naar school te kunnen brengen.
Het is helaas niet anders.

Ik heb mezelf nog een escape gegeven. Als het busje heel vroeg komt doen we het niet.
Nu maar hopen.
En anders wennen.
Plus de eerste keer dat het busje hem komt halen al heel laf op mijn werk zijn.

wordt vervolgd….