Met Simon heb ik heel veel geduld. Regelmatig ben ik enorm met mezelf in mijn nopjes en sla ik mezelf daarvoor op de borst. Ik beken het maar eerlijk.

Maar vandaag ben ik van mijn troon gestoten.
Door de nieuwe tandarts van Simon.

Wat zij kan, is voor weinigen weggelegd. Dat weet ik gewoon zeker. Ze bezit het vermogen om activiteiten in hele kleine stapjes te hakken en die in nog kleinere stapjes te hakken. En ze kan heel lang wachten zonder een spoortje van ongeduld te laten zien.

Simon werd door haar in een lange slowmotion van aaneengeregen momenten toegeleid naar het moment dat wij allemaal vrezen.
Achterover in de tandartsstoel liggen met je mond open. Terwijl de tandarts in je mond kijkt en daar een haakje laat rondzwerven. Verder ga ik maar niet.

De weg naar dat moment toe was een hele lange. Toen hij binnenkwam bleef hij bij de deur staan en leek niet van plan daar vandaan te willen komen. De tandarts bleef volkomen stoïcijns en ging recht op haar doel af. Hij moest en zou in de stoel.

Af en toe mocht ik assisteren en Simon aanmoedigen om te doen wat gevraagd werd.
Ik kon er niks van.
Ik denk niet dat ze het erg vond. Ze is het vast gewend. Al die klungelige ouders, bij wie het niet lukt hun kind in de tandartsstoel te krijgen.
Uiteraard kreeg zij het wel voor elkaar. En het leek ook nog heel gemakkelijk.

Na afloop hing Simon tegen haar aan.
Ik denk dat ook hij zwaar onder de indruk was.

Hij had geen gaatjes.
Want tandenpoetsen kan ik wel.