Simon is een echte Prader Willi, geen twijfel over mogelijk.
Hij kan nog niet goed praten, maar wel veel vertellen, en vooral heel goed herhalen.

Hij herhaalt sinds hij kan communiceren. Met alle communicatiemiddelen die hij maar kan bedenken. En hij herhaalt van alles en nog wat.  Als een echte Prader Willi.

Toen hij nog bijna niets kon zeggen of gebaren, vroeg hij aan iedereen die bij ons was en zich weer huiswaarts ging begeven: bwww? (Of je met de auto was).

Over vuilniswagens, bladblazers, bussen, grasmaaiers, vrachtwagens en over nog meer van dat soort interessante voertuigen praat hij graag en vaak. Bij voorkeur met zijn moeder.

Een aantal maanden lang meldde hij ons elke keer voordat hij ging slapen: als ik wakker ben, ga ik weer spelen.

Vervolgens vertelde hij ons dagelijks dat je bij rood licht moet stoppen en bij groen licht mag doorrijden. Gelukkig niet maar een keer, want anders zouden we het maar vergeten.

En oja, wisten we al dat zijn opa een grote bus heeft? En daar zitten ook nog lichtjes in.

Zijn spraakcomputer heeft nieuwtjes die de revalidatiejuffen en ik beurtelings inspreken, over wat hij zoal doet op een dag. Dan gaat hij voor de ultieme herhaling en drukt de knop 10 keer achter elkaar in.

Laatst overtrof hij zichzelf. Naar aanleiding van een boekje met een zeilboot vertelde ik hem dat wanneer de wind in de zeilen blaast, de boot vooruit gaat. Simon was even stil nadat ik het hem uitgelegd had en herhaalde het.
Tatatatatatatata, tatatotata. Ongeveer 80 keer. Nou ja, oké, 60 keer dan.

Gelukkig zei hij wel iedere keer eerst heel lief ‘maaaama’ voordat het riedeltje weer begon.

Pfff.