Denken

Op vakantie in Thailand trof ik een mannetje dat prachtige kettinkjes verkocht. Hij zocht ze voor je uit door naar je handen te kijken. Het was een klein, mager en gelooid heerschap met een Bob Marley sarong, die geheel tandeloos toch vlekkeloos Engels sprak en die om 11 uur in de ochtend al flink in de olie leek te zijn, getuige zijn halflege wodkafles.

Ik keek toe hoe hij kettinkjes voor mijn reisgenoten uitzocht en toen ik aan de beurt was keek hij erg zorgelijk naar mijn open handen en zei meerdere malen indringend: don’t think too much. Het uitzoeken van het kettinkje duurde lang en hij keerde ook nog een keer terug naar mijn handen en sprak weer onheilspellend uit dat ik niet zo veel moest denken. Ik grijnsde maar eens naar hem en dacht ondertussen: Te veel denken? Doe ik dat dan?

Ook al ben ik redelijk nuchter en heb ik niet zoveel met paranormale begaafdheid en dat soort zaken, toch zette hij me aan het denken. Ik had natuurlijk liever gehoord dat hij zei: je bent lekker bezig in je leven. Nu vind ik dat zelf beslist van wel, maar goed, dat vind ik zelf en ik ben nogal bevooroordeeld.
Ik besloot na lang nadenken dat ik het door al mijn bezigheden te druk heb en dat ik daardoor te veel moet onthouden en nadenken. Voor piekeren heb ik niet bijzonder veel aanleg en zodra ik mijn kussen ruik slaap ik al. Maar met die ketting om moest het vast goedkomen met al dat vele denken, ook over de woorden van het mannetje.

Eenmaal thuis, met ketting en jetlag, trof ik Simon wat gestrest. De eerste week zonder mij was prima verlopen, de tweede week ging hij me erg missen en dat resulteerde in allerlei tics en dwanghandelingen, ondanks de goede verzorging door zijn vader. Maar hij raakte vooral van de kook door mijn terugkeer. Ik moest aan de bak, jetlag of niet. Simon moest weer in het gareel en vooral weer rustig worden.

En toen snapte ik het mannetje pas. Ik denk inderdaad altijd na: over Simon. Wat ik moet doen, hoe ik het moet doen, hoelang enzovoort. Bovendien praat ik ook nog vaak over Simon.
Na twee dagen was Simon weer kalm en rustig en zijn vader en ik tevreden, dat hadden we maar weer eens mooi gefikst. Mede dankzij mijn nadenkwerk vond ik.

Dus dat mannetje kan de pot op met zijn bezorgde woorden. Maar het kettinkje houd ik voor de zekerheid toch nog maar even om.

2 reacties op “Denken

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *