Op de terugweg van Kroatië deden we ons wintersporthotel van twee jaar geleden aan.
Daar zwaait Barbara de scepter, een nijvere en lieve dame, die met ijzeren discipline haar hotelgasten in de watten legt.
Voor Simon was het destijds liefde op het eerste gezicht, want hij houdt nogal van bazen, vooral als ze vriendelijk zijn. Ook de serveersters en kamermeisjes droegen hem op handen, omdat hij zich die week van zijn allerliefste kant liet zien. Helaas zat het hotel afgelopen jaar vol, zodat wij ons onderkomen bij een ander hotel moesten vinden.

Daar stond Beate aan het hoofd en hoewel zij direct een voorliefde voor Simon opvatte en hij haar ook best wel aardig vond, haalde ze het nooit bij Barbara.
Ook bij ons was ze niet zo populair als Barbara. Al was het alleen maar omdat zij in haar eentje verantwoordelijk was voor de helft van de drankconsumptie van het hele hotel en omdat zij de verontrustende gewoonte had voortdurend ingewikkelde mondbewegingen met haar kunstgebit te maken. Maar ze was gerust aardig en haar genegenheid voor Simon was oprecht.

Maar goed, we deden afgelopen week het hotel van Barbara aan, met haar grote en schone kamers en haar heerlijke eten.
Ze herkende Simon meteen en Simon pakte zijn oude routine onmiddellijk op en vertelde in fonetisch Duits dat hij lekker had gegeten en goed had geslapen. En dat hij in februari weer kwam.
Zelfs de kamermeisjes herinnerden zich Simon. Dat er geen sneeuw lag hinderde hem in het geheel niet. Hij skelterde, sprong op de trampoline en speelde in het boomhuis.

We zagen een diepe rust over Simon neerdalen. Zo heeft hij het leven het liefst.