Hamster

Simon houdt niet zo van aangeraakt worden en kusjes krijgen. Alleen als hij het zelf doet, want dan kan hij het zelf bepalen. Bij het aankleden en spelen komt hij vaak heel dichtbij staan en komt dan op schoot of slaat zijn armen om je heen. Hij pakt je hand of aait je even. Gelukkig maar, want de rest van het gezin houdt er zo van. Als wij hem knuffelen vindt hij het fijn als we het  aankondigen én als hij zo’n kusje daarna mag afvegen. En het hoeft ook niet te vaak wat hem betreft. Ik heb me maar geschikt in mijn lot.

Maar zelf spontaan een kusje geven doet hij echt bijna nooit. Voor één persoon maakt hij een uitzondering, de hamster van de Albert Heijn in onze buurt. Die hamster zit fier rechtop op de passagiersstoel in zo’n autootje waar je een muntje in moet gooien. In de achterklep heeft hij een tas met boodschappen staan. Uitgerekend voor hem heeft Simon een zekere liefde opgevat, die elke keer als we hem zien, bezegeld wordt met zo’n zeldzaam kusje.

Eerst mocht Simon niet in dat autootje van mij, maar omdat zijn vader het wel goed vond, heb ik ook maar toegegeven. Hij houdt zich keurig aan de afspraken die ik met hem maak, dus een probleem is het niet. Ik wacht geduldig tot de boodschappen naar huis zijn gereden, en de auto achteruit in is geparkeerd. Daarna gaat hij altijd weer heel vrolijk mee.

Dat kusje zit me wel dwars. Wat heeft die hamster wat ik niet heb?

Ik heb hem laatst eens goed bekeken toen Simon naast hem zat en bezig was om in te parkeren. Het is nota bene een wat afgebladderd exemplaar, met lelijke gele tandjes, hangwangen en weinig uitdrukking op zijn snoet. Hij keek stoïcijns voor zich uit en hoe langer ik naar hem keek, hoe stommer hij werd. Ik vond mezelf veel leuker.

Toen ik vertelde dat we weggingen, gaf Simon hem een kusje en zei ook nog tot de volgende keer. Ik kende mijn plek weer. Het rotbeest.

Ik ben maar afgedropen.

2 reacties op “Hamster

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *