Aarde

Simon heeft een nieuwe truc onder de knie. Het grote waarom vragen. Dat is een hele handige oplossing voor als je graag en veel praat en ook nog eens vaak vragen stelt.

Zijn broer en zus hebben de waarom fase overgeslagen, dus er gaat een nieuwe wereld voor me open. Ik wist niet dat je tot het oneindige door kunt gaan met het vragen naar waarom en dat je dan ook nog gewoon antwoord kunt blijven geven.

Simon stelt voor hem hele relevante vragen. Hij doet het niet eens omdat hij onduidelijkheid ervaart, want dan is zijn manier van vragen heel anders en niet ontdekkend en nieuwsgierig van toon, maar dwingend en onzeker. Simon wil al vragende gewoon de wereld ontdekken en heeft in de gaten dat taal een machtig middel is om dat te doen. Ik zorg er wel voor dat ik het wat in toom houd. Simon blijft Simon.

Ik beantwoord de hele dag door vragen van allerlei pluimage. Of een treinmachinist een gordel om heeft, waarom je haren geknipt moeten worden, wat konijnen eten, wanneer mama een jongen wordt en een piemel gaat krijgen, waarom papa moet werken, waarom Nijntje geen voeten heeft, waarom zijn broer op de fiets naar school gaat, wie er in Spanje woont, en wat er op een dag zoal nog meer naar boven komt.

Tot dusverre waren ze makkelijk te beantwoorden, behalve die van de machinist dan. Maar daar is wikipedia goed voor. Ik kan nog steeds niet besluiten of Nijntje nu voeten heeft of niet, dus op die vraag moet ik het antwoord schuldig blijven.

Toen hij laatst bij het naar bed gaan vroeg waarom het donker was werd het wel even ingewikkeld om in simpele taal te blijven antwoorden. We belandden in een langdurig vraag-en antwoordspel, waarbij ik vertelde over de aarde en de zon, dat de zon achter de aarde was als het donker was, dat het elke dag zo ging en dat de zon er morgen weer zou zijn.

Het klonk plotseling allemaal wat onwaarschijnlijk en ik begon bijna te twijfelen aan mijn eigen kennis, vooral toen Simon naar buiten ging kijken of hij de zon toch echt niet meer zag en wilde wachten tot de zon weer tevoorschijn ging komen. Het werd hem inmiddels ook te ingewikkeld en hij besloot uiteindelijk dat de zon moe was en in bed ging liggen slapen. Ik vond het prima.

Even was hij stil en dacht na. Die aarde zat hem toch wat dwars. Want waar was die aarde dan? Heel laf zei ik dat ik het niet wist maar dat we hem morgen samen gingen zoeken. Echt waar.

Voor hij verder kon vragen gaf ik hem een kus, stopte hem in en sloop weg. Op naar wikipedia.

1 reactie op “Aarde

  1. Wat prachtig beschreven. Heel herkenbaar.
    Ik heb een handige manier gevonden als ik het antwoord niet weet. “We vragen het straks aan mamma” En dat vindt Simon prima. “Ja”, zegt hij dan, ” we vragen het aan mamma”. Tot de volgende wáárom vraag.
    Maar daar heb jij weinig aan Mariëlle.
    Hij zal geen genoegen nemen met het antwoord, we vragen het straks aan pappa, Mees, Kira of oma/ opa, want jij, zijn mamma weet alles!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *