Busjesleed

Het schooljaar is al 6 weken aan de gang en Simon heeft nog steeds geen vaste busroute, wat wij ook doen en wat de busmaatschappij ook doet. Het heeft iets te maken met een duur en niet werkend computersysteem. Verder zijn er te weinig buschauffeurs en kosten die laag gehouden moeten worden.
Inmiddels is er een langlopend feuilleton aan het ontstaan, te vermoeiend om uitgebreid op te schrijven. Maar enkele hoogtepunten wil ik jullie toch niet onthouden.

In de zomervakantie begon de ellende, met een brief waarin stond dat de nieuwe buschauffeur kennis zou komen maken. Hij kwam niet en bleek bij navraag Lydia te heten, maar eenmaal voorgereden toch Herman te zijn. Zijn vader denkt nu dat Lydia Herman is met een pruik. Lang hebben we overigens niet van hem kunnen genieten. Omdat de route zo lang was dat ze steevast een half uur te laat op school kwamen, moest er iets anders bedacht worden voor Simon.

Daarna is hij meerdere keren in te lange routes geplaatst en in busjes die al vol waren. Of in een bus waar hij al om half 8 door wordt opgehaald, terwijl hij maar 4 halve dagen naar school kan omdat hij zo snel moe is en elke middag twee uur slaapt.

Er kwamen buschauffeurs aan de deur die zich vreselijk druk maakten om de maatschappij waar ze voor reden en dit niet onder stoelen of banken staken, buschauffeurs die tevergeefs aan de deur kwamen omdat het computersysteem per abuis gemeld had dat hij toch moest worden opgehaald en daar boos over werden. Dat Simon er bij stond maakte niets uit. Er volgden talloze telefoongesprekken met de busmaatschappij die ik net zo goed niet had kunnen voeren.

Ik kon er zelf trouwens ook wat van. Ik vond mezelf schreeuwend aan de telefoon terug dat mijn kind geen zak aardappelen was, maar een kwetsbaar jongetje dat net een week 5 was geworden.

Tot nu toe is hij vier keer met de bus meegegaan en alleen maar omdat er gezegd was dat dit echt de definitieve route was. Om veel onrust en gedoe te voorkomen brengen wij hem zelf.

Simon zelf is het ook zat. Hij vroeg laatst of er al een buschauffeur was en of hij anders door een chimpansee naar school gebracht zou kunnen worden (ik zweer jullie dat ik het niet verzin). Toen ik hem vertelde dat chimpansees niet kunnen onthouden of ze bij rood moeten stoppen of mogen doorrijden vond hij het zelf ook niet meer zo’n goed plan.
Op een ouderavond van mijn werk vond ik de oplossing. Ik sprak een gepensioneerde buschauffeur, een rasechte Jordanees, met een gouden hart en een schakelketting. Hij had een mooie witte krulsnor om het compleet te maken. Hij kreeg tranen in zijn ogen toen zijn vrouw vertelde over het afscheid dat hij van de kinderen moest nemen die hij jarenlang had vervoerd. Ik wilde hem spontaan mee naar huis nemen als privé chauffeur voor Simon, een bus zoeken zou vast niet zo moeilijk zijn. Het kon niet, maar het had zo mooi kunnen zijn.

Nu moeten we weer verder met het busjesleed. Ik blijf benieuwd naar de pruik van Herman/Lydia. Zo lang Simon nog geen vaste route heeft, kan dit mysterie nog opgelost worden. Dat is dan het enige leuke aan deze situatie.

Wordt waarschijnlijk vervolgd.

 

5 reacties op “Busjesleed

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *