Tatoooooo!

Simon voelt van nature geen sociale regels aan. Simpele dingen als hallo zeggen, afstand tot mensen bewaren, op je beurt wachten moeten hem voorgekauwd worden en beklijven maar moeizaam.
Sinds kort wil hij hallo zeggen tegen allerlei soorten mensen.
Hij nadert de persoon in kwestie dan zo dichtbij mogelijk, veel te dichtbij eigenlijk, wappert een beetje met zijn arm voor zijn lijf en roept monter, tatoooo!
Nu vinden de meeste mensen het nog niet zo erg, maar over een paar jaar zal hij minder schattig zijn en zal het mensen wel gaan ergeren. Vandaar dat we het nu al in goede banen proberen te leiden.
Simpel zeggen dat hij vreemden geen gedag hoeven te zeggen helpt niet. Het is een drang van binnenuit. Hij moet er gehoor aan geven en is sneller dan ik. Hij roept ‘even tatoo zeggen’ en rent er vandoor.
Vuilnismannen moeten er sowieso aan geloven, evenals mannen op tractors, de campingeigenaar en allerhande werklieden. Verder kan ik er geen peil op trekken wie aan de beurt is.

We bezochten een grot, een geheel nieuwe ervaring in zijn leven.
Hij stapte onbevangen de grot in, nauwelijks bevattend wat het was. Na heel veel vragen te hebben gesteld over hekwerken, watertjes en andere bezoekers waarbij hij dwars door de uitleg van de Franse gids heen praatte, kreeg hij hem plotseling in het vizier. Een serieus joch dat nog maar net de middelbare school ontgroeid was, maar nu hoeder van een kudde toeristen mocht zijn, die hij veilig door de grot heen moest loodsen en daarna weer voltallig af moest leveren bij de uitgang. Die rol paste hem nog maar nauwelijks. Ik vroeg me af of hij ons wel geteld had.

Simon niet, die was geïntrigeerd geraakt door de grote lamp die de gids meedroeg.
Hij naderde hem met grote stappen en stopte op een neuslengte afstand. Hij keek strak omhoog maar zei vooralsnog niets. Ik wachtte voor een keer af, benieuwd hoe de gids het er af ging brengen. Ik hoef niet altijd correct te zijn.

Het duurde lang en het werd steeds ongemakkelijker. De gids begon wat naar achteren te schuifelen maar Simon vertrok nog geen spier. Uiteindelijk vroeg hij maar aan Simon of hij wat wilde vragen. In het Frans, dus dat hielp hem niet.

Simon bracht hem uiteindelijk verlossing, door te zwaaien en heel hard ’tatoooo’ te roepen.
De gids zwaaide krampachtig terug. Hij zuchtte er van.

3 reacties op “Tatoooooo!

  1. Marielle,
    Wat heb je toch een verfrissende en humorvolle kijk op het gedrag van jullie zeer bijzondere zoon.
    Om dit verhaal heb ik heel hartelijk gelachen, ik zag het voor me gebeuren.
    Je zal ongetwijfeld wel eens verdrietig of bang zijn, maar als je met zo’n liefdevolle en begrijpende blik naar hem kunt kijken, komen jullie met zn allen heel ver.
    Blijf vooral schrijven, je doet er mi.heel veel mensen een plezier mee.
    Lfs Ellen.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *