Domme mamma

Simons school kent sinds jaar en dag een bijzondere traditie om het schooljaar uit te luiden. Op de laatste schooldag worden de kinderen uitgezwaaid door alle juffen en meesters.
In een lange haag staan ze met zakdoeken te zwaaien en vertrekken de kinderen in toeterende busjes, auto’s en op bellende fietsen het schoolterrein.

Ik kende de traditie al, omdat ik in een ver verleden op zijn school heb gewerkt. Toen vond ik het een prachtig gebaar om de kinderen uit te zwaaien en ontroerend al die langskomende gezichtjes te zien. Sommige kinderen in stille verwondering over het hele gebeuren, een aantal enthousiast terugzwaaiend en andere al lang weer verzonken in hun eigen gedachten.

Maar nu zou mijn eigen kind langs deze haag vertrekken. Ik had niet zo veel zin in tranen en sentiment, dus had voor de afleiding zijn broer maar meegenomen.

Eenmaal op school kreeg ik het even druk.
Omdat ze zo vroeg uit school zouden komen had ik geen brood meegegeven, in de overtuiging dat ze daar geen tijd voor hadden. Ik twijfelde wel, maar dacht dat hij meer in de war zou raken van meegenomen brood dat niet mocht worden opgegeten, dan van brood dat er niet was en nog in het verschiet lag.

Het was anders dan ik had gedacht.
Simon was hevig ontredderd toen bleek dat ze wel op school aten, vertelde zijn juf me toen ik kwam. Ze hadden hem wel een kleinigheidje te eten gegeven, maar hij bleef van slag.
Ook het feit dat de rest van het naar huis gaan ritueel ook anders verliep dan normaal hielp niet mee bij het rustig worden. Ik verscheen eerder ten tonele dan gebruikelijk, hij hoefde geen boekje te lezen en hij ging niet naar buiten, maar naar huis.
En daarna wilde hij ook nog een knutselwerkje aan zijn buschauffeur geven, maar die was in geen velden of wegen te bekennen.

Om hem gerust te stellen zei ik tegen Simon dat ik zijn brood vergeten was.
Domme mamma zei hij.
Ik heb hem uiteraard gecorrigeerd, maar geef hem eens ongelijk. Ik snap klaarblijkelijk soms nog steeds niet hoe een kind met Prader-Willi syndroom denkt.

Het kwam goed, alles komt altijd goed.

Voordeel was wel dat dat hele uitzwaaien aan me voorbij is gegaan.
Verzonken in mijn eigen gedachten reed ik langs de zwaaiende zakdoeken.

Domme mamma.

2 reacties op “Domme mamma

  1. Lieve Marielle,

    Wij hebben jullie gezellig uitgezwaaid hoor! Dat uitzwaaien bezorgde mij wel een traan en een lach (fijn hoor, zo’n zonnebril!). Ik had er niet meer aan gedacht, maar het is inderdaad zo dat dat elk jaar gebeurt (domme Inge). Uiteindelijk was iedereen uitgezwaaid en gingen ze ook nog op ons wachten, dat was niet de bedoeling haha. Mama’s worden daar maar emotioneel van, maar de kinderen vinden het prachtig. Wel super leuk dat ze dit zo doen!

    Ook ik had geen broodje meegegeven, omdat ik hetzelfde dacht als jij. Mijn schatje kwam ook boos en verdrietig op me af 😉 dus ik deed met je mee hoor! Ik vond het ook wel heel gezellig om thuis samen een broodje te eten. Het bracht echter wel wat verwarring. Volgend jaar vragen we het gewoon even 😉

    Groetjes Inge 2

    1. He lieve Inge,
      gelukkig was ik dan niet de enige!
      Het is me toch wat met die moeders 🙂
      Nou ja, ooit leren we het nog wel.
      Groetjes!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *