Simons syndroom plaatst me soms voor praktische vraagstukken die je normaal gesproken nooit tegenkomt.
Uit eten gaan bijvoorbeeld. We gaan niet zo heel vaak, omdat hij zo vroeg naar bed gaat. Maar ook omdat ik het toch altijd een beetje een gedoe vind. Want wat moet hij eten en hoeveel?

Toen hij een jaar of 3 was gingen we als verrassing voor zijn broer en zus uit eten.
Naar de Italiaan, omdat dat zo handig was, want daar kun je pasta bestellen. Altijd goed.
We werden bediend door een wat flirterige ober, die zich erg uitsloofde om een prototype Italiaanse ober te zijn. Snel, charmant en glad.
Hij kon het echt goed, daar niet van, maar ik werd er wat ongemakkelijk van, omdat ik niet zo goed ben met flirterige obers. Dat matcht niet echt met mijn karakter. Bovendien was ik zonder Simons vader, wat me een beetje vogelvrij maakte.

Simon hield zich keurig. Hij vond het vooral erg gezellig, zo’n vrolijke ober.
We bestelden voor hem een bord met pasta. Maar niet zo veel pasta hoor, zei ik tegen de ober. Hij mag niet zoveel eten. Natuurlijk niet, glimlachte hij, komt goed.

Toen het eten kwam zag ik meteen de vergissing. Simon had een enorme volwassen portie gekregen en het bord stond al voor zijn neus. Het was veel te veel om op te eten voor Simon, die normaal gesproken gewone peuterhoeveelheden kreeg en die opeet wat je hem voorschotelt. Er moest dus iets af.
Ik probeerde eerst maar eens wat van zijn hoeveelheid op mijn bord te scheppen.
Eerst natuurlijk even aan Simon vertellen dat hij te veel had gekregen en dan wat overhevelen.
Twee lepels mocht ik, daarna moest ik het weer terug leggen van Simon. Hij had gelijk. Nou zat ik maar mooi met mijn eigen zeer streng gehanteerde regel: nooit iets van Simons bordje pakken, wat we hem geven mag hij opeten.
Dan maar over naar plan B: stiekem iets van zijn bord halen als hij het niet zag.
Samen met zijn broer bedacht ik in het Engels een plan: jij leidt hem af, ik pak iets.
Elke keer als Simon naar buiten keek, naar een vrachtwagen of brommer die zijn broer hem aanwees, nam ik een zo groot mogelijke hap van zijn bord en probeerde het zo snel mogelijk door te slikken. Zo, dat ging even snel. En hij had het ook nog eens niet door.

Best gemeen, ik weet het. Nu zou ik het misschien anders oplossen, maar soms doe je ook maar wat.

Net toen ik een hele grote hap naar binnen propte stond de ober voor ons. Smaakt het?
Ik knikte wat in het wilde weg.

Gênant, vonden mijn oudste twee toen hij weg was.

De ober vond dat klaarblijkelijk ook, want hij bleef daarna weg en stuurde zijn vrouwelijke collega.

Ik schaamde me nog even wat na.
Maar het was wel lekker rustig.