Keukentafel

Onlangs hebben we ons keukentafelgesprek met de gemeente gehad.
Van te voren zag ik er erg tegenop. Ik had me daarom al weken flink druk gemaakt, had me ingelezen en laten bijpraten. Ik had me zogezegd tot aan de tanden toe bewapend.

Tot nu toe heb ik het niet erg gevonden om over Simon te spreken en te schrijven als kind met een beperking. Hij heeft namelijk ook een beperking.
Ik heb er nooit moeite mee gehad om hier bewijzen voor aan te leveren. Het maakt mij niet uit of er op papier vervelende dingen staan.
In mijn hoofd is hij namelijk helemaal goed zoals hij is. Hij is gewoon mijn Simon.

Maar na een gesprek in januari met het CIZ was ik een beetje murw.
Ik werd niet begrepen door de indicatiesteller, die het zelf ook niet zo goed begrepen had, dus met behulp van verkeerde informatie ging argumenteren. Simon kreeg geen zorgzwaartepakket, omdat hij volgens haar nog niet uit huis geplaatst mocht worden omdat hij zo jong was.
Dat we een zorgzwaartepakket aanvroegen om de beste zorg in te kunnen zetten wanneer dat nodig was en niet om hem uit huis te plaatsen, ging aan haar voorbij. Ze schakelde hem door naar de gemeente, maar gaf eerst nog zelf een foutieve indicatie af. Ik had er daarna even genoeg van.

De gemeente kwam met twee consulenten, waarvan er een al op de deurmat aangaf dat ze zich kon voorstellen dat het gek was om zomaar ongevraagd twee onbekende mensen in je huis te krijgen.
Daarmee nam ze mij voor zich in, ook al zijn we sinds zijn geboorte gewend dat er wildvreemden ons leven binnenstappen die allemaal een stukje bijdragen aan Simons welbevinden.
Ze was een van de eersten die het zei, vandaar.

De toon was gezet.
De rest van het gesprek verliep goed en respectvol. Langzaamaan liet ik mijn wapens allemaal vallen. Ze bleken niet nodig. Hier zaten mensen die zonder bezuinigingsopdracht gekomen waren en die er zich bewust van waren dat we de aanvraag voor zorg echt nodig hadden. Ze hadden kennis van zaken en toonden respect voor ons kind. We voelden ons begrepen en kregen de indicatie die we voor hem wilden.

Het was een voorbeeld van hoe een keukentafelgesprek in mijn ogen moet gaan.
Hopelijk delen deze dames hun kennis en attitude.
Ik wens dit namelijk voor alle ouders.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *