Vandaag vertelde mijn collega me een heel leuk nieuwtje.
Ze is zwanger van haar derde kindje.
Het is een collega die me aan het hart ligt en ik werd er op slag vrolijk van.

Toen ik zwanger was van Simon, verwachtte zij haar eerste kindje. Het was erg leuk om samen zwanger te zijn. Samen spraken we over onze buiken, kindjes, kwaaltjes, en ook over mijn zorgen toen bleek dat mijn zwangerschap niet zo vlot verliep.

Toen ik bevallen was en zij hoogzwanger, durfde ik haar niet te bellen om te vertellen dat Simon niet gezond was. Ik kon het niet zeggen en was bang dat ze van slag zou raken. Dat deed ze gelukkig niet.

Het was leuk om te horen dat ze nu een derde kindje verwacht. Net als ik heeft ze zodirect drie kinderen.
Ik stelde haar de gebruikelijke vragen en vroeg of ze voorkeur had voor een jongetje of een meisje.
Ik dacht dat ze aarzelde om te zeggen dat het niet uitmaakte, als het maar gezond was.
Zelf aarzelde ik ook.
Heel even hing Simon tussen ons in.

Simon is niet gezond en dat blijf ik jammer vinden.
Hij is wel gelukkig.
Omdat ik Simon anders geen recht zou doen, kon ik niet nalaten te vertellen dat gelukkig zijn het allerbelangrijkste is.

Maar toch. Ik kreeg er later spijt van.
Iedereen wil een gezond kindje krijgen. En bovendien zeg je zoiets niet tegen een zwangere vrouw. Het was tenslotte ook mijn grootste angst dat mijn kindje niet gezond zou zijn.

Dus lieve collega, bij deze een rectificatie, ook al weet ik dat je het met me eens bent.
Ik wens voor jou een gezond én gelukkig kind.