Robot

Simon staat altijd met zijn jas aan voor het raam op de bus te wachten. Het busje komt vaak iets later dan de afgesproken tijd.

Vanmorgen ging het anders.
De chauffeur kwam veel vroeger, waardoor Simons tanden nog gepoetst moesten worden en zijn jas nog aan moest.
Ik vind dat zelf niet zo erg, ik kan heel snel handelen en goed improviseren.
Simon niet. Die heeft tijd nodig om te schakelen en om te verwerken wat er gebeurt.
Daarom creëerde Simon toen hij het busje zag zijn eigen veiligheid.
Als eerste begon hij oh oh te roepen.
Dat voorspelt nooit zo veel goeds, want daarmee wil hij zeggen dat er een probleem is, dat onmiddellijk moet worden opgelost.

Het probleem was dat hij zijn groene handschoenen aan wilde.
Nu hebben we die helemaal niet en daarmee werd het probleem ineens levensgroot.
Zie dat maar eens goed uit te leggen met zo’n bus voor de deur die officieel maar 3 minuten mag blijven wachten. Simon trekt zich in ieder geval niets aan van tijdsdruk en heeft alleen met zichzelf te maken.

Ik begon met vertellen dat hij die niet heeft. Simon had daar niets mee te maken vond hij. Dat de bus op hem wachtte vond hij ook niet relevant.
Zeggen dat ik het op zou lossen door ze te zoeken terwijl hij op school was vond hij een belachelijk idee. Hij wilde ze toch nu aan?
Andere handschoenen aanbieden die niet groen waren, was ook niet de oplossing. Het moesten de groene zijn en deze waren grijs, dat zag ik toch ook wel.
Zoeken hielp uiteraard niet, ook al ging ik dat toch tegen beter weten in met Simon meedoen. Je kan immers nooit weten of een ander gezinslid onverwacht groene handschoenen het huis heeft binnen gesleept.
Hem om de tuin leiden door te zeggen dat ze dan zeker in de was zaten hielp ook niet, hij wilde stante pede de hele wasmand omkeren.

Ondertussen werd ik zenuwachtig. Dat is op zo’n moment reuzenonhandig, want dan raakt Simon helemaal de draad kwijt. Ik moet gewoon kalm blijven, dan kan hij op me blijven bouwen. Maar die drie minuten hijgden in mijn nek.
De oplossing kwam doordat de chauffeur polshoogte kwam nemen en nog net zo veel vreemde ogen kon zijn dat Simon naar buiten kon gaan.
Zonder de groene handschoenen.
Buiten wilde hij de blauwe handschoenen aan die gewoon aan zijn jas vastzitten. Hij werd er helemaal rustig van.

Toen Simon uitgezwaaid was en ik weer binnen, moest ik tot rust komen. Ik voelde me onrustig en verweet mezelf dat ik dit niet rustig had kunnen afhandelen. Ik was om het op te lossen te veel wegen ingeslagen. En ik bleef maar prakizeren wat hij nu bedoelde met die groene handschoenen.

Later op de dag werd ik weer milder voor mezelf.
Het was gewoon een beetje te veel van het goede zo op de vroege morgen.
Dit soort dingen gebeuren en ik ben geen robot.

Al zou ik er voor dit soort gevallen best wel eentje willen hebben.

1 reactie op “Robot

  1. Hoi Mariëlle
    Via Barbara heb ik je blog ontdekt. Met bewondering lees ik ze zo nu en dan. Bewondering voor je moederschap alsook je schrijverschap.
    Lieve groetjes Maria

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *