Vuilnisman

Bij voorkeur doe ik niet aan beren op de weg.
Dat is zonde van de tijd, heb ik door schade en schande geleerd en niet alleen door Simon.
Ik probeer het vertrouwen te hebben dat ik alles wat op ons pad komt aan kan.

Toch zien bepaalde beren op onbewaakte ogenblikken hun kans schoon om zich pontificaal op de weg te verschansen, zodat ik niet om ze heen kan.
Het zijn altijd beren die te vroeg verschijnen. Want ze gaan over Simons toekomst.
Over waar hij gaat werken, of er een veilige woonplek voor hem zal zijn, of ik wel gezond ouder word en wie er voor hem gaat zorgen als zijn vader en ik er niet meer zijn.
Dat soort zaken. Waar ik nu helemaal nog niet over hoef na te denken, alleen maar zo af en toe en dan nog maar een klein beetje.

Zijn zusje had er aan het begin van zijn leven ook last van. Ze vroeg zich af naar welke school Simon zou gaan en waar hij later moest wonen. Ik heb de beren vakkundig voor haar afgeschoten.
Ik heb ze flink geraakt, want ze maakt zich er nu geen zorgen meer over.
Ik doe hetzelfde met mijn eigen exemplaren. Weg ermee.
Want ik geloof echt dat Simon een goede plek gaat krijgen in dit leven als hij volwassen is en dat wij in staat zijn de juiste keuzes te maken.

Simon zelf heeft nergens last van.
Onlangs vertelde hij me dat hij later als hij groot is, vuilnisman wordt. Hij doet dan handschoenen aan, gaat de vuilniswagen besturen en de vuilnisbakken legen.
Ik mag ook mee als ik wil. Achter op de wagen.

Of hij echt vuilnisman kan worden weet ik niet. Ik zie toch allerlei praktische bezwaren rondom het halen van zijn rijbewijs en het zware lichamelijke werk. Enzovoort.

Ik ga er geen beer van maken.
Simon heeft recht op zijn eigen toekomstdroom.

4 reacties op “Vuilnisman

  1. Ha Marielle,
    Weer een prachtige column. En ook al snap ik maar een fractie van de beren op je weg: er schijnen ook knuffelberen te bestaan. Ik hoop dat die bij Simon hun gang ff gaan.. Makkelijk gezegd. Moeilijk gedaan.
    Enfin, blijf schrijven!

  2. Heel herkenbaar Marielle, die grote beren die ineens tevoorschijn komen! Maar wat een prachtige reacties mag je weer ontvangen, dat van de knuffelberen vind ik een fantastisch idee. Die ga ik onthouden, als de beren komen vraag ik of mijn prachtige kind een knuffelbeer wil toveren! En dan knuffel ik eens extra lang…

    Enne… Je weet me te vinden he, op die momenten… Ik weet jou ook te vinden hoor 🙂

    Liefs Inge

  3. Dag Marielle. Jij kent mij niet…… Ik ken jou een heel klein beetje door de (terecht) trotse verhalen van oma Anneke en door de zojuist gelezen blogs. Simon (en natuurlijk ook je man en jullie andere kinderen) kunnen zich heel gelukkig prijzen jou als spil van het gezin te hebben!!! Probeer dit schrijven vol te houden! Je hebt talent! Ik blijf jullie graag volgen.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *