Woensdag werd het in korte tijd helemaal wit door een aantal enorme hagelbuien.
Toen ik Simon van school ging halen weigerden de ruitenwissers zelfs even dienst door de zwaarte van dat natte pak sneeuw.
Bij zijn school gekomen zat mijn auto nog steeds onder. Het leek me een leuk nieuwtje om te vertellen.

Simon wachtte blij op me in de gang.
Toen ik hem zei dat mijn auto helemaal onder de sneeuw zat, sloeg de paniek razendsnel bij hem toe toe. Geen sneeuw op die auto. Dat hoorde niet. Onze auto moet onder alle omstandigheden een grijze auto blijven. Er af gebaarde hij, bijna in tranen.
Simon heeft de wereld graag zoals hij hem zelf bedenkt. Was ik even vergeten.
Voor ik hem tegen kon houden ging hij met wat kabaal een doekje in de klas halen. Omdat de juf hem rustig wilde krijgen, gaf ze hem een doekje.

De gang naar buiten is lang en Simon loopt langzaam, dus kon ik nog een tijdje nadenken over hoe ik hem ging geruststellen. Geen haar op mijn hoofd die er over dacht om met een doekje de auto schoon te gaan maken.
Ik meldde hem alvast dat ik de ramen schoon had gemaakt. Want anders ging ik maar botsingen maken doordat ik niks zag. De rest mocht blijven zitten, dat ging er tijdens het rijden vanzelf af.
Hij kalmeerde, want dat kon hij begrijpen. Botsen is erg onhandig, vindt ook hij. En het mag ook nog eens niet van de politie.
Ik mocht het doekje in mijn zak stoppen.

Buiten zag Simon onmiddellijk dat de auto niet zo was als hij hoorde te zijn. Er lag sneeuw op de motorkap en op het dak. Hij vond het doekje meteen weer nodig. Weg met die sneeuw.
Gelukkig had ik inmiddels een plan bedacht om de besneeuwde auto leuk te maken. Gewoon sneeuwballen maken en gooien.
En dat heb ik gedaan. Een heleboel. We werden er blij van.

Daardoor kon hij met een gerust hart instappen.
Sneeuw was toch wel leuk. Ook al zat het dan op de auto.
Op de terugweg keek hij met bewondering naar de tijdelijke witte wereld. In de tuin gooiden we nog een paar sneeuwballen.

Ik was trots op mezelf.