Geluk

Simon maakt het leven intenser. Op alle fronten.
Ik heb meer verdriet en zorgen sinds hij er is, maar ik voel me ook vaker gelukkig.
Dat geluk komt omdat hij me in het klein laat kijken naar het leven. Zijn tempo dwingt me daar toe. Bij Simon moet ik alle tijd nemen. Anders ga ik aan hem voorbij. We staan ook vaak stil, voor we weer even vooruit gaan. Hij laat me kijken naar wat er nu is.

Simon maakt hele kleine stapjes waar we lang op moeten wachten.
Ze zijn even gedenkwaardig als de reuzenstappen die zijn broer en zus in het leven nemen.
Ik ben niet trotser op zijn stappen dan op die van hun. Ik ben me er wel bewuster van. Omdat ze niet zo ingenieus en vanzelfsprekend zijn als normaal gesproken.
Ik verwonder me regelmatig over hoe bijzonder iets is, omdat hij het plotseling kan.
Zijn broek uittrekken bijvoorbeeld. We zijn er al een jaar mee bezig en nu lukt het hem.
Zomaar ineens lijkt hij het voor elkaar te hebben. Voor het gemak vergeet ik alle inspanning die er aan voorafgegaan is. En ook dat hij nog wel wat hulp nodig heeft.
Het zijn van die kleine succesmomenten die iedere moeder kent, maar die uitvergroot worden.
Door Simon. Omdat hij weer iets heeft geleerd dat niet zo vanzelfsprekend is.

Geluk zit sowieso in kleine dingen, die ultiem kunnen zijn.
Laatst vertelde hij dat hij van me houdt tot aan de maan en weer terug.

Daar kan niks tegenop.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *